Ганна МІКЛАШЕВІЧ «Вандроўка па родных мясцінах…»
26.10.2022
* * *
Вандроўка па родных мясцінах…
Як сэрца шукае пяшчоты
На мілых шляхах-пуцявінах…
Далёка зямныя турботы.
Душа мая вольнага ветру
Ўдыхнула на поўныя грудзі…
Балоты, лясы, кіламетры,
Гасцінныя шчырыя людзі.
Бярозак і соснаў шаптанне
Радзімую песню мілуе,
Нібы ў дзяцінства вяртанне…
Святло Беларусі чаруе…
Усё гэта поўніць адвагай,
Палоніць зямля прыгажосцю…
Мой край, чысціні тваёй прагну,
Дачка я твая, а не госця.
Слуцкаму краю
Зямля мая, пад небам сінявокім
Красуешся і вабіш чысцінёй.
Чаруюць лёгкакрылыя аблокі…
Маё натхненне ты і гонар мой.
О, як багата колераў і красак –
I акрыляе думак маладосць.
Душы маёй і сэрца абавязак
Любіць і славіць гэту прыгажосць.
Твае палі, лугі і пералескі
Гукаюць – я шчаслівая бягу.
Так без прастораў сумна мне і цесна,
Яны разгоняць горыч і тугу.
Грыбы, суніцы, спелыя ажыны,
Тваіх лясоў багацце не злічыць,
Бярозы стройныя і юныя рабіны,
Мне без зямелькі роднай не пражыць…
I я жыву з надзеяй і любоўю,
3 падзякай за бязмежны рай.
Душа мая напоўнена табою,
Мой ненаглядны Слуцкі край.
* * *
А стихи рождаются, как дети:
С нежною, открытою душой.
Их начало – не на этом свете,
А на небе, чистом и большом.
Этот – словно полнится тревогой,
Этот – о несбывшемся скорбит,
Этот – так и просится в дорогу,
Этот – чувства, мысли бередит.
Этот – с неуемною мечтою,
Этот – о возвышенной любви,
Что сметает горы пред собою,
Полыхает пламенем в крови...
Запоет (или заплачет) ветер –
И проснется этот мир большой...
А стихи рождаются, как дети:
С нежною, открытою душой.
© Слуцкий край, 2017 – 2023
Полная перепечатка материалов и фотографий без письменного согласия главного редактора «Слуцкого края» запрещена. Частичное цитирование разрешено при наличии прямой активной ссылки на источник.